السلام علیک یا مظلوم

اَللّهُمَّ ارْزُقْنى شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُرُودِ

جهت دریافت تصویر در اندازه اصلی به ادامه مطلب مراجعه نمایید

در بعضى از کتاب هاى علماى شیعه از سید على حسینى حکایت شده که گفت: من با گروهى از مؤمنین در جوار حضرت على بن موسى الرضا (علیه السّلام) مجاور بودم. وقتى روز عاشورا فرا رسید یکى از یاران ما کتاب مقتل امام حسین (علیه السّلام) را میخواند تا رسید به این روایت که:
حضرت امام محمّد باقر (علیه السّلام) می فرماید: کسى که چشمانش در مصیبت امام حسین اشک بریزد و لو اینکه به اندازه بال یک مگس باشد خدا گناهان او را مى‏ آمرزد و لو اینکه بقدر کف دریا باشند.
در آن مجلس شخصى بود که داراى جهل مرکب‏ بود و ادعاى علم میکرد ولى علم و دانشى نداشت. وى گفت: این حدیث صحیح نیست و عقل به آن معتقد نمیشود. در باره این موضوع بین ما قیل و قال هائى شد تا اینکه از آن مجلس‏ پراکنده شدیم. ولى آن شخص در تکذیب این حدیث اصرار داشت.
آن مرد در آن شب خوابید و در عالم خواب دید که گویا؛ قیامت قیام کرده و مردم همه در یک زمین محشور شده‏اند. میزانها نصب گردیده، صراط گسترده شده، محاسبات آماده‏ اند. نامه‏ هاى اعمال گشوده شده و دوزخ شعله ‏ور گردیده، بهشت زینت شده، حرارت بر او شدید شده، او در این بین شدیدا عطشان و طالب آب بود ولى آب نبود!! وقتى وى بطرف راست و چپ خود توجهى نمود با حوضى مواجه شد که فوق العاده طویل و عریض بود! میگوید: من با خودم گفتم: این همان حوض کوثر است و داراى یک آبى است که از برف سردتر و از عسل شیرین‏ تر میباشد.
ناگاه دید، دو نفر مرد و یک زن نزد آن حوض می باشند که نور آنان بر خلائق می درخشد! و مع ذلک ایشان سیاه پوش و گریان و محزون بودند! راوى می گوید: من گفتم: اینان کیانند!؟ در جوابم گفته شد: این آقا محمّد مصطفى، این آقا، امام على مرتضى، این بانو، فاطمه زهراء (صلّى اللَّه علیهم اجمعین) می باشند. گفتم: پس چرا مى‏ بینم لباس سیاه پوشیده‏ اند و گریان و محزون هستند!؟ بمن گفته شد: آیا امروز روز عاشورا نیست که روز قتل امام حسین (علیه السّلام) است!؟ ایشان بدین لحاظ محزون می باشند.
من نزدیک حضرت زهراى اطهر رفتم و به او گفتم: اى دختر رسول خدا! من عطشانم. ناگاه دیدم آن حضرت با حالى خشمناک بمن نگریست و فرمود: تو آن شخصى هستى که منکر ثواب و فضیلت‏ گریه‏ کردن در عزاى فرزندم حسین میباشى؟ همان حسینى که جان قلب من و نور چشم من و سید و بزرگ شهیدان است، همان حسینى که بوسیله ظلم و دشمنى بقتل رسید! خدا آن افرادى را که‏ در حق حسینم ستم کردند و او را شهید نمودند و مانع آب آشامیدن وى شدند لعنت کند!! راوى میگوید: من در حالى از خواب بیدار شدم که دچار جزع و خوف شده بودم! و فراوان استغفار میکردم و از تکذیب آن حدیث پشیمان شدم! آنگاه نزد آن رفقائى آمدم که با آنان بودم و پس از اینکه خواب خود را نقل کردم توبه و انابه نمودم.

زندگانى حضرت امام حسن مجتبى علیه السلام ( ترجمه جلد 44 بحار الأنوار) ص 314

جهت دریافت بروی تصویر کلیک کنید